Ik weet niet of het nog nodig is de Noorse bassist Mats Eilertsen voor te stellen: de alumnus van het vermaarde Trondheim Musikkonservatorium is in de loop van de voorbije twee decennia uitgegroeid tot een imposant performer en componist en hij valt te horen op een nauwelijks in te schatten aantal opnames van hedendaagse (Nordic) jazzmuzikanten. Aangezien hij ook in Den Haag studeerde, is zijn naam ook heel goed bekend bij de West-Europese scene en daarnaast is hij al betrokken bij het Noorse Hubro-label, sinds dat opgericht werd. Of het nu onder eigen naam is, of als leider van het trio dat zijn naam draagt, of “gewoon” als begeleider van andere frontlieden, als Mats Eilertsen zijn bas in handen neem, gebeurt er steevast iets interessants.

Voor deze nieuwe plaat hanteert hij daartoe trouwens een redelijk innovatieve werkwijze, die van het “knippen en plakken”. Hij vroeg een aantal bevriende -en niet van de minst bekende- muzikanten om een bijdrage te leveren aan zijn nieuwe composities, maar speelde ze niet samen met hen in. Nee, aan de basis klooide hij zelf wat in het rond, op bas, gitaar en orgel en hij maakte de resultaten over aan mensen als gitaristen Geir Sundstøl en Eivind Aarset, drummers Per Oddvar Johansen en Thomas Strønen en trompettist Arve Henriksen. Die leefden zich dan uit op zijn maaksels en namen hun inbreng apart op en Mats ging daarna in de studio aan de slag met die verschillende opnames.

Het resultaat is een bij wijlen adembenemende soundtrack bij scenes, die misschien aan bepaalde films of filmgenres te linken zijn, maar die vooral door de luisteraar zelf bedacht moeten of mogen worden: je kunt de tien nummers van de plaat elk apart beluisteren en je verbeelding haar gang laten gaan of je kunt, zoals ondergetekende de voorbije dagen bij herhaling deed, de volledige 36 minuten knip-en-plak-jazz in één grote gulp over je heen laten komen. Al naargelang van de stemming waarin je verkeert, de omgeving waarin je je bevindt, het gezelschap waarin je vertoeft of het moment van de dag waarop je luistert, krijg je een waaier van zich spontaan op je netvlies ontrollende beelden te zien, te interpreteren en te verwerken.

Naast het vaststaande meesterschap van elk van de aanwezige muzikanten en naast de onomstotelijke werkelijkheid dat zo’n contrabas toch wel een bijzonder instrument is, dat net zo goed kan leiden als begeleiden, kun je vaststellen dat Mats Eilertsen een bijzonder talent heeft voor het maken van visuele muziek. Dit is een plaat die de luisteraar haast dwingt tot actief participeren, tot het creëren van de beelden bij de niet eens als zodanig bedoelde soundtrack. Je wordt als luisteraar werkelijk een onhoorbaar deel van de muziek en dié ervaring, zo mocht ik meemaken, werkt heel erg fijn op een mens z’n gemoed in. We weten hier al langer dat daar in het Noorden fijne dingen gebeuren, maar deze hier gaat nog een ietsje verder en geeft wellicht daarom dat beetje extra. Geweldige plaat. Nog maar eens….

(Dani Heyvaert)